Dua teknik yang berkaitan boleh digunakan untuk menentukan jarak purata bintang dengan memodelkan gerakan bintang. Kedua-duanya dirujuk sebagai paralaks statistik, atau secara individu dipanggil paralaks sekular dan paralaks statistik klasik.

Pergerakan Matahari melalui ruang angkasa menyediakan garis dasar yang lebih panjang yang akan meningkatkan ketepatan ukuran paralaks, yang dikenali sebagai paralaks sekular. Untuk bintang dalam cakera Bima Sakti, ini sepadan dengan purata garis dasar 4 AU setahun, manakala untuk bintang halo pula garis dasarnya ialah 40 AU setahun. Selepas beberapa dekad, garis dasar boleh menjadi susunan magnitud yang lebih besar daripada garis dasar Bumi-Matahari yang digunakan untuk paralaks tradisional. Walau bagaimanapun, paralaks sekular memperkenalkan tahap ketidakpastian yang lebih tinggi kerana halaju relatif bintang lain adalah maklumat tambahan yang tidak diketahui. Apabila digunakan pada sampel berbilang bintang, ketidakpastian boleh dikurangkan; ketepatan adalah berkadar songsang dengan punca kuasa dua saiz sampel.[43]

Purata paralaks dan jarak sekumpulan besar bintang boleh dianggarkan daripada halaju jejarian dan gerakan wajar. Ini dikenali sebagai paralaks statistik klasik. Pergerakan bintang dimodelkan untuk menghasilkan semula secara statistik penyebaran halaju berdasarkan jaraknya.[43][44]